حضرت علی (ع) : خدایت رحمت کند آیا برای درد گناه داروئی آورده ای؟    

طبیب: مگر گناه درد یا بیماری است؟

حضرت علی (ع): آری گناه بیماری است ومردم را به زحمت انداخته است.         

بلی از اینجا برخیز و به بوستان ایمان برو ، چون وارد شدی مقداری از ریشه درخت نیّت و دانه های پشیمانی و قدری از درخت توبه و تخم وَرع و میوه فهم و اندکی از شاخه های یقین و مغز اخلاص و پوست اجتهاد و مقداری هم از ساقه های انابه و گردنِ تواضع  گرفته ، همه را با حواس جمعی و با دلی متوجه و فهمی سرشار با انگشتان تصدیق و کف توفیق میان طشت تحقیق می ریزی و با آب چشمانت شستشو می دهی و آنگاه تمام را در میان دیگ اُمید ریخته و با آتش اشتیاق می جوشانی. آنقدر تا مواد زائد در جوش جدا شده و عصاره و خامه حکمت بدست آید. سپس  آن را گرفته در بشقاب رضا و تسلیم ریخته و باد نفخ ونسیم استغفار بر آن می دمی تا پیشتر از آنکه فاسد شود، خُنک گردد و این  برایت گوارا می شود. آنگاه در جائی که آدمی نباشد و جز خدا کسی تو را نبیند می نوشی. این است داروئی که درد گناهان را ساکت و جراحات معصیت را التیام می بخشد،چنانکه اثری از آن باقی نمی ماند.