بابانوئل واقعی چه کسی بود؟

«بابانوئل» افسانه ای است که به قدیسی در سده های اول میلادی بر می گردد. قدیسی که در زمان زندگیش با کارهای خیرش زبانزد همشهری هایش بود و بعد به افسانه بابانوئل تبدیل شد. بابانوئل امروزی تغییر شکل یافته اسقف متعصبی از جنوب ترکیه است که دماغی شکسته و اعصابی ضعیف و دلی چون دریا داشت. این اسقف «نیکولاس» یا «نیکولا» بود. نیکولاس ???? سال پیش در ساحل جنوبی ترکیه امروزی، در شهر باستانی « مایرا»، به دنیا آمد؛ جایی که کارهای خیر نیکولا سر زبان ها افتاد و بعدها به صورت مراسم کریسمس رواج پیدا کرد. این گونه بود که افسانه بابانوئل زاده ???? سال پیش، در دور افتاده ترین گوشه امپراتوری روم، شد.

ادامه مطلب...

اعمال غدیر
 حادثه غدیر حادثه بزرگی است و عید غدیر عیدی بزرگ و شاید شریفترین عید مسلمانان است.

 در بیان ائمه علیهم السلام برای این روز بزرگ اعمالی وارد شده   است که به برخی از آنان اشاره می شود:
 1ـ تحکیم بیعت با ولایت
 همانگونه که پیامبر اکرم بعداز نصب امام علی علیه السلام به امامت مسلمین به جماعت مسلمانان امر کرد که با او

بیعت کنند در سالروز آن حماسه جاوید پیامبر تجدید آن بیعت سفارش شده است. لذا زیارت امیرالمومنین و سایر ائمه

 مستحب است. به همین منظور ادعیه زیادی نیز وارد شده است.

ادامه مطلب...

از عید خون تا عید خدا

عید خون همان «عید اضحى»، به معنى قربانى کردن است. در سرزمین مِنا با قربانى گوسفند، «مَنْ» به «ما» تبدیل مى‏شود؛ زیرا فلسفه عمل حج‏گزار و قربانى کننده این است که او با تمسک به حقیقت «ورع» گلوى دیوِ طمع را مى‏برد و آنچه از قربانى به خداى سبحان مى‏رسد، گوشت و خون نیست، بلکه روح کردار و جان عمل (تقوا) است و حاجى وارث ابراهیم خلیل الرحمن علیه‏السلام است که اسماعیل نفسش را به قربانگاه مى‏برد و آن را ذبح مى‏کند و به لقاء‎الله مى‏رسد. این سخن رهبر فقیدمان است که فرموده است:

ادامه مطلب...

 صحبت حکام ظلمت شب یلداست

نور ز خورشید جوی بو که برآید 

 یلدا برگرفته از واژه ای سریانی است و مفهوم آن « میلاد» است. ایرانیان باستان این شب را شب تولد الهه مهر « میترا» می پنداشتند، و به همین دلیل این شب را جشن می گرفتند و شادمانه رقص و پایکوبی می کردند.آن گاه خوانی الوان می گستردند و « میزد» نثار می کردند. «میزد» نذری یا ولیمه ای بود غیر نوشیدنی، مانند گوشت و نان و شیرینی و حلوا، و در آیین های ایران باستان برای هر مراسم جشن و سرور آیینی، خوانی می گستردند که بر آن افزون بر آلات و ادوات نیایش، مانند آتشدان، عطردان، بخوردان، برسم و غیره، برآورده ها و فرآورده های خوردنی فصل و خوراک های گوناگون، از جمله خوراک مقدس و آیینی ویژه ای که آن را « میزد» می نامیدند، بر سفره جشن می نهادند.

ادامه مطلب...